Wederom weer op pad Kungsleden 2022

Hallo beste lezer(s) van mijn dagboek,

Het is vandaag 29 juni 2022. Ik heb heerlijk geslapen in de STF (hostel) Almgart. Gelukkig geen snurkers deze nacht op de kamer met drie. Mijn maatjes moeten nog wat spullen kwijt. We gaan eerst naar STF hut aan het begin van onze volgende etappe. We zien wel waar we uitkomen. In ieder geval richting Partestugan. We komen bij de hut aan en het is heel druk. Met name ook bij de receptie. Er wordt nog driftig door wandelaar allerlei goederen gekocht. Wij hebben nagenoeg alles bij ons. Netjes voor onze hoofden...spul voor de vliegen....en eten in de rugzak. Het welkom is niet al te gastvrij.

We proberen nog wat te eten te krijgen in deze STF accommodatie, want de organisatie betaald. Maar na enige praten over het eten etc. worden we zelfs weggestuurd. We eten niet en we mogen zelfs niet in de huiskamer verblijven, want we zijn geen gasten. Heel ongastvrij en zeer on Zweeds. Klacht indienen later?? Een paar van onze groep moet nog enkele tassen stallen. Deze moeten later weer opgehaald worden door de support bus. Hopelijk gaat dat lukken. Zelfs bij deze STF hut mogen we geen spullen achterlaten. Nogmaals ongastvrij. Een personeelslid helpt ons uiteindelijk. Ze is klaar met haar dienst en helpt ons. We brengen spullen naar haar woning en moeten deze later op halen over een paar dagen. Dat zal wel lukken, want de groep komt achter ons aan. Alie, Madeleine en Anna gaan met mij weer op pad. De andere twee zijn gisteren al vertrokken richting Kiruna. Afscheid van ze genomen. Wij gaan weer verder. Ik heb er weer zin in. Ik hoop dat Alie, Madeleine en Anne het gaan redden. Ik ben zeker veel beter getraind en heb veel meer ervaring. Dit zal ons wellicht toch enkele dagen nog op dit pad houden hopelijk.

Het regent inmiddels licht en het is niet fijn buiten de STF hut. We zijn naar buiten gestuurd ondanks de regen. Wat een naar mens die bedrijfsleider...van de STF hut. Zeer ongastvrij...Inmiddels is het licht uitgevallen en is er een stroomstoring. Straf voor deze STF hut. We staan klaar om te vertrekken als de regen minder wordt. We hangen onze volle rugzakken om en gaan op pad. Ik ga na enige tijd vooraan lopen met Madeleine in mijn kielzog. Ik pas mijn tempo op haar aan en het gaat vrij traag. Het pad is ook niet best. Het lijkt wel alsof er een vrachtauto met stenen op dit pad is gelost. Het tempo is volgens mij minder dan 2 km/uur. Het is heel goed oppassen dat je niet valt en je stap moet steeds anders. Tussen de stenen je weg zoeken is heel vermoeiden. Ik merk dat Madeleine het zwaar heeft. Ook Alie en Anne zie ik na enige tijd niet meer. We nemen pauze en we zijn weer compleet. Echter de muggen (mosquitos) zijn met heel veel maatjes in de buurt en je wordt echt aangevallen. Ik moet zelfs een geleend netje van Alie gebruiken om mijn gezicht te redden. De muggen steken door mijn T-shirt heen. Mijn armen zitten vol bonken...Het gezoem om je oren is luid en duidelijk. Ongelofelijk veel muggen. Het lijkt wel alsof ze tegelijkertijd uit hun larven zijn gekropen. We lopen door heuvelachtig terrein inmiddels en het pad gaat ook nog omhoog.

Madeleine krijgt het zwaar. Het is ook een ongelofelijk zwaar pad. Ik heb nog nimmer op zo'n zwaar technisch moeilijk pad gewandeld. Het tempo zakt steeds meer en ik probeer Madeleine te motiveren. Ik blijf bij haar...want ik ben bang dat als zij mij niet meer ziet...ze ermee stopt. We zijn inmiddels al behoorlijk geklommen. Ik heb veel respect voor Madeleine. Ik hoor van haar dat zij behoorlijk veel blaren heeft, maar ze geeft geen kik. Ze blijft doorgaan. Wat een respect heb ik voor haar. Ik raak ook een beetje vermoeid, maar ik heb nog veel energie over. Plotseling wandelen we omhoog een helling op. We moeten zelfs met de rugzak een beetje klimmen. We zijn het bos uit. Heerlijk even weer wat zicht op ons pad. Echter we moeten een heuvel opwandelen. Ik merk dat Madeleine heel vermoeid is en heel veel moeite heeft om de helling te beklimmen. Ik ga verder en zet hoog op de berg mijn rugzak neer. Ik daal af en neem de rugzak van Madeleine over. Ze gaat even zitten en zucht. Ik motiveer haar en probeer haar af te leiden. Wat een mooi uitzicht...Het lukt. Ik zie twee andere wandelaar die hun rust gaan zoeken een stukje van het pad af. Ik deel Madeleine mee dat we bovenaan gaan rusten en eten. Ze is al een beetje tot rust gekomen en zet door zonder rugzak naar boven. Wat een respect voor deze kanjer die het toch maar even weer omhoog klautert. Ik ga met de rugzak van Madeleine ook weer naar boven en we gaan even rust nemen. Wat eten en drinken. We hebben een mooi uitzichtpunt. Onze beloning voor dit deel van deze wandeldag. We zijn er nog niet. Na half uurtje gaan we weer verder. Ik zie nog geen Alie en Anne. Ze zullen er wel op hun eigen tempo aankomen. We wandelen verder over een heuvelrug en gaan uiteindelijk weer een pad naar beneden. We komen weer het bos in en ik zie de lucht veranderen. Het weer gaat veranderen. Ik spoor Madeleine aan om tempo te houden en door te zetten. Nog een stukje en we zijn er. Ik hoor onweer in de verte. We moeten voortmaken en kijken of we aan het eind van het pad de hut kunnen bereiken voordat het weer slechter wordt.

We zetten door en wandelen aantal keren over planken door de wildernis. De muggen blijven ons pesten en we worden continue gestoken. Ook het zicht wordt belemmerd door het netje over ons hoofd, maar dat scheelt ons niet. Voorzichtig blijven we doorgaan en plotseling staan we een kruising met een bord die verwijst naar de STF hut Partestugan. We zijn er!! We gaan rechtsaf een soort schiereiland en we zien de STF hut. We melden ons bij de woning van de gastheer/vrouw. We kunnen bij deze hut overnachten. Er zijn niet veel wandelaars vandaag aangekomen. Er zijn wel gasten binnen. We mogen een bedje uitkiezen. De hut ziet er redelijk goed uit. We doen ons schoenen uit en brengen onze spullen de hut binnen. Ik ben aan de beurt om deze overnachting te betalen voor Madeleine. Ik hoef niet meteen te betalen. Morgenochtend....wat een vertrouwen in de mens. Dat is hier gewoon, maar in de bewoonde wereld. Daar is wantrouwen. We horen dat we water kunnen tappen uit de rivier, die heel erg schoon is. De rivier stroomt. Er is zelfs een steiger en waad plaats cq bad. Wassen in de rivier...lijkt mij wel een keer fijn. Of gewoon mezelf even wassen??

We hebben weer een fijn overnachting in de STF hut. Heerlijk binnen slapen op een matras lijkt ons heerlijk. We wachten tot Alie en Anne eraan komen. Dat duurt ruim een uur. Eindelijk komen ze eraan. We helpen ze met het afdoen van de rugzak(ken). Ze zijn ook blij dat ze er zijn. Volgens boekje hebben we 25 km gewandeld. Een flinke tippel op een technisch heel zwaar pad. Ook nog een heuveltje etc. Veel respect voor deze bikkels hoor. Ik ben ook moe en voldaan dat we het weer samen gered hebben deze wandeldag. We gaan warm eten. We kunnen warm/heet water maken voor ons eetpakket. Ook heel fijn. Dan hoeven we gastoestel niet te gebruiken. De keuken in de STF hut(ten) zijn ingericht op ons wandelaars. We gaan vroeg ons bedje in. We zijn moe en morgen is er weer een heel vermoeiende dag. We gaan het weer zien. Ik heb er weer zin in. Ik ben weer onderweg.

Lees je morgen weer mee met mijn avonturen??

Bert Gorter