Uitwerking dagboek Pelgrimsroute Japan 13/10/2018

Hallo beste lezer(s)/belangstellenden,

In deze moeilijke bijzondere tijd is het fijn om even ergens anders te zijn en dan is het leuk om mijn dagboek verslagen verder af te maken. Hopelijk vind U ze fijn om te lezen. Laat het me even weten want een reactie is ook fijn.

Het is inmiddels 13 oktober 2018. Mijn dertiende wandeldag en vijftiende dag in Japan. Ik heb er nog niet over gehad, maar de vriendelijkheid en de hulp in dit district Kochi (Perfecture) is minder dan bij Tokushima. Ik heb in dit deel nog geen ossetai ontvangen. Het leeft hier ook minder en ik moet ook even aangeven dat je wandelt langs een hele drukke verkeersroute en niet altijd langs of door dorpjes.
Mijn nacht in dit huis was fijn en rustig. Het voelde goed. Ik ben om 06.00 uur wakker. in mijn kamer ligt ook een Zuid Koreaan. Weinig contact ivm taal barriere. Hij heeft Toan. En ik kreeg een visite kaartje. Ook ik deel onderweg regelmatig mijn visitekaartje uit en ze worden grif meegenomen. Ze vinden hem heel mooi omdat de pelgrimsroute als achtergrond op mijn visitekaartje staat. Kennelijk valt deze erg in de smaak. Al eten ze hem niet op, maar ze bewaren hem voor later. Er staat geen mailadres op, maar deze website verwijzing. Soms geef ik echt fijne leuke mensen of pelgrims mijn mailadres. Gisteren toch weer een les geleerd om niet teveel te eten. Het was zo heerlijk en teveel. Maar het is vannacht erin gebleven. Om 06.30 uur een licht ontbijt. Dat komt goed uit. Ik besluit er vlot op uit te gaan. Rugzak ingepakt en ik ga weer op pad. Alle overheidsgebouwen zijn dicht. Eigenlijk wel logisch want het is zaterdag. Inderdaad kan ik mijn rugzak achterlaten bij een kennis van Miso. ik wandel met een andere pelgrim mee en we vinden het huis waar we onze rugzak kwijt kunnen. Het is wel 3/4 km naar dit huis teruglopen, maar dat heb ik er voor over. Ik neem wat eten en drinken mee. Mijn pelgrimsboek naam slips etc. Niets vergeten. Ik neem de weg omhoog die zigzag steeds hoger gaat. Het is een flinke klim en soms voetje voor voetje omhoog. Blij dat ik de rugzak beneden heb gelaten. De eerste keer dat ik dit doe. Heel slim van ons om dit zo te regelen. Alhoewel ik ook onderweg gezien heb dat rugzakken even gestald worden bij een bushalte of bij een woning nis. Het is gebruikelijk soms om dit zo te doen. En niemand komt aan je rugzak. Stelen van een ander is hier echt een misdrijf!! Stelen van een pelgrim zou wel eens heel slecht met je af kunnen aflopen...tenminste zo voelt dat. Ik heb onderweg nog niets bijzonders gezien. Ik hoor wel dat huiselijk geweld wel bij japanners voor komt. Sommige japanners hebben kennelijk losse handjes. Ook in Nederland komt dat erg regelmatig voor. Het is ruim een uur flink door klimmen/zweten om boven te komen bij Tempel 27. Het is hoog in de bergen met uitzicht. Het is een van de mooiste tempels die ik tot nu toe gezien heb. Mooie vijvers, gebouwen en tempelcomplex. Het is super mooi. Na mijn bekende ritueel en kleine rond wandeling op dit complex ga ik weer terug wandelen naar dat huis. Terug gaat toch wel een stuk sneller dan omhoog. Onderweg kom ik toch weer een paar pelgrims tegen die ik (her)ken. Ze ploeteren vermoeiend hun rugzak omhoog. Ikke lekker niet...denk ik. Het huis is weer vlot teruggevonden een kleine omweg maar dat heb ik ervoor over gehad.
Ik ga na het ophalen van mijn rugzak weer verder langs die hele lange kustweg route 55 waar geen eind aan komt. Ik heb zelf al het idee dat mijn wandel schoenen van het asfalt en beton flink slijten. De Zuid Koreaan wandelt met mij mee en we blijven in elkaar buurt wandelen. We komen bij een supermarkt langs deze route weg. Wel een voordeel want de chauffeurs van vrachtauto's en bestelbusjes (werklui) moeten ook eten onderweg. Ik hoor dat zij erg lang onderweg zijn om hun spullen weg te brengen of op te halen. Ook worden de supermarkten continu voorzien van verse voorraden. Het eten zal hier op dit eiland niet oud worden. Binnen een paar uur weer verse spullen!! Top geregeld. Toan blijft eten in de supermarkt en ik besluit door te wandelen. Ik heb een fijn gesprek met hem gehad over onze tocht en over NL/Zuid Korea. Deze ontmoetingen zijn heel fijn en leerzaam. Hij praat Engels en dat scheelt natuurlijk een stuk qua communicatie. Ik hoor dat ik zijn eerste vriend onderweg ben waarmee hij gesproken heeft. Dat geeft een goed gevoel. We geven elkaar een hand en wellicht zien we elkaar later weer. Ik weet dat dit echt zo kan gebeuren. Zo wandel je met elkaar en zo zien je elkaar dagen of weken niet meer of zelfs nooit meer. Zo werkt dat bij een pelgrimstocht. Onderweg kom ik nu wel weer die Japanse man en USA vrouw tegen. Ik wandel behoorlijk lang door en besluit op een gegeven moment om te stoppen. Het is ver genoeg. Ik zie langs de route een speeltuin met wat gras...tentje?? Foto helaas niet. Ik heb het niet in mijn dagboek verteld, maar mijn hoed is gesneuveld doordat de rugzak er tegen aan viel. Ook mijn camera viel bij de supermarkt van mijn rugzak af. Een storing....en hij deed het niet meer. Gelukkig staan mijn foto's op een kaartje en ze zijn nog in orde. Onderweg heb ik het geluk dat ik langs een Sony winkel wandel. Gelijk maar een nieuwe Japanse camera gekocht hetzelfde type. Helaas geen Engels, maar alles werkt prima. ik kan weer foto's onderweg maken. Later blijkt de camera thuis wel weer goed te werken. Wellicht een contactje verschoven en alles werkt weer. (thuis dus nu twee dezelfde camera's).
Ik ga dus onderweg uitbundig foto's maken. Ik heb voldoende opslag kaartjes bij mij. Honderden foto's kan ik maken. Helaas van afgelopen dag iets minder foto's. Voor zover ik mij dat herinner is dit een mooie wandel dag. Tentje in de speelplaats en zowaar een kraan bij een woning voor water. Ik heb een overnachting in mijn tent. Als het donker is staat mijn tentje in een hoekje en eet ik iets. Morgen maar weer een ontbijtje scoren om weer vol energie door te gaan.

Het was een flinke wandeldag vandaag....vermoeid omdat het loopt langs de hele drukke route 55. Je moet er maar tegen kunnen. Ik vind het heerlijk. De zee is dichtbij en ik geniet. Ik sluit het verkeer buiten en zo is het niet al te zwaar. Ik hoor van sommige pelgrims dat zij deze lange kustwegen verschrikkelijk vonden. Ik vond het wel zwaar qua afstanden, maar niet de eenzaamheid en drukke verkeer.

Deze dertiende wandeldag al weer voorbij en morgen zijn de twee weken al weer voorbij. De dagen gaan langzaam door het wandelen, maar ook weer snel voorbij. Ik geniet optimaal, maar realiseer mij dat ik er nog niet ben. Er komt vast nog wel een baal dag....en dat die komt binnenkort had ik nog niet kunnen bedenken....

O Henro San Jacob.