28e wandeldag Ruta La Plata Dagboekbeschrijving

Hallo beste mensen,

Ik blader even in mijn routeboekje zoals ik ook altijd deed tijdens mijn wandeltocht. Ik lees dat ik deze dag eigenlijk echt in het gebied gekomen ben van Galicie.
De regio Galicie. Ik heb al in dit gebied gelopen in 2008 tijdens mijn Camino France (route van 1000 km)
Dit gebied kenmerkt zich door het vele groen, maar ook doordat het weer wel eens nat en vochtig kan zijn. Dit gebied is gelegen in Noordwest Spanje. Iets boven Portugal. Ik ben dus linksom het hoekje van Portugal om gewandeld. Er zijn provincies in dat gebied genaaamd A Coruna, Lugo, Ourenese en Pontevedra. De route Camino Sanabres voert ongeveer nog 200 km door het glooiende landschap van Galicie.
De hooglanden op dit gedeelte is ongeveer 1000 meter hoog.

Het is in mijn dagboek vermeld als de 28e wandeldag 26 september 2011. Etappe 29. Lubian naar A Gudina.
Het zal ook vandaag een pittige berg etappe worden volgens het routeboekje. Er zit een hoogte verschil in over twee uren van 1064 meter tot max 1262 meter. Het lijkt niet veel, maar als je met mijn rugzak zo'n pittige heuvelpad omhoog moet gaan stappen. Dat valt niet altijd mee. Dat is zweten en je benen verzuren na enige minuten klimwerk. Ik lees dat ik ongeveer om 06.45 uur na een ontbijtje vertrek. Ik herinner mij dat een italiaan voor mij liep. De wat oudere pelgrim heeft een lichtere rugzak. Hij heeft een goede zaklamp en gezamelijk gaan we op pad. Ik heb scherpe ogen en al snel ben ik al goed gewend aan het donker. Het dorp is enigszins verlicht en de markering zijn goed zichtbaar. Maar na het dorp zijn de markeringen iets wat slechter te zien. We lopen voorzichtig met elkaar naar de markeringen te zoeken. Ik had mijn jack aangetrokken. Die blijkt toch te warm te zijn. Ik trek hem snel uit en ga verder. De pelgrim wacht even op mij en trek ook zijn jack uit.
Het is fris maar niet koud. Na een onderdoorgang van een snelweg rechtsaf gelijk een pitte helling.
Dat begint goed. Ik wandel soepel en vlot. Het begint al snel licht(er) te worden. De zonsopgang is weer heel mooi. Ook daarvan heb ik tijdens mijn tocht heel erg van genoten. Heel veel foto's gemaakt van zonsopgang en zonsondergang.
Ik heb er volgens mij een aantal foto's op deze website geupload.
Het pad is heel mooi. Ik wandel zo vlot dat de andere pelgrim achter blijft. Iedereen loopt zijn eigen weg en pad. En daarom ga ik niet langzamer lopen. We kunnen elkaar later mogelijk nog tegenkomen tijdens een pauze. Na drie uren wandelen is het tijd voor een pauze. Het broodje uit de rugzak. Ik zit bij een zitje bij een hekwerk. Er is zelfs een kraan met een kannetje. Helder fris water uit een kraantje midden ergens op het platteland. Dat kan je toch niet bedenken??
Even later komt inderdaad de italiaanse pelgrim eraan. Ook hij neemt een pauze. Ik wijs hem op het lekker frisse drinkwater. Hij is blij. Hij heeft niet al teveel water bij zich. Ik vertrek om hem de zitplaats af te staan. Ik zwaai naar hem en wens hem bon camino. Ik zal hem niet meer terugzien......

De klimmetjes gaan maar door en de spiertjes beginnen toch te protesteren. Ik ben blij dat ik de pauze heb gehad en weer energie gekregen heb van het eten. Die banaan erbij is ook altijd welkom. Zeker als je zoveel energie verbruikt bij het klimmen met een rugzak. Ik kom door een aantal kleine leuke dorpjes. De route is heel goed gemarkeerd. Soms is zo'n dorpje geheel verlaten en kom je niets tegen. Een andere keer kom je in het dorp een heel klein trekkertje tegen met een man achter het mini stuurtje. Achter het trekkertje een klein aanhangwagentje met daarin een vrouw. Ze zijn beiden behoorlijk op leeftijd en kennelijk bezig hun tuintje op te knappen. Veel fruit en groente op het aanhangwagentje. Ze zwaaien vriendelijk en ik zie hun monden bewegen waaruit ik kan opmaken: Bon Camino. Echter de trekker maakt zo'n hels lawaai door een lekke uitlaat, waardoor het wel lijkt alsof er een trekker met oplegger door het dorp rijdt. Ook dat kom je tegen bij een camino. De meest vreemde bouwsels van de spanjaarden om goederen te vervoeren. Verbouwde kruiwagens, opgevoerde skelters, quats, etc.
Als het maar rijdt. Soms complete wrakken die in NL heel snel van de weg gehaald worden. Het lijkt dan wel 25 jaar geleden. Ook toen haalde ik wel eens een oude Renault van de weg, waarvan de achterwiel ophanging vastgezet was met een touw. Die haalde ik toen in NL van de weg ivm technische gebreken. Hier is dat nog heel normaal. Ik moet er altijd heel erg om glimlachen. Je geniet gewoon van die kneuterigheid. Je bedenkt dan al snel dat het in NL zo anders toegaat. Deze spaanse plattelanders werken heel hard voor hun bestaantje. Het zal er de komende tijd niet veel beter op worden bedenk je dan. (crisis). In stilte wens ik hen veel geluk toe. Wie weet zijn ze wel veel gelukkiger met wat ze hebben dan wij.....??

Ik verlaat weer de dorpjes en de paden gaan weer omhoog en omlaag. Uiteindelijk toch bovenaan en dan heb je een adembenemend uitzicht. Fantastisch gezicht. Straks loop ik daar weer beneden over die paden richting A Guidina.

Maar er is ook iets verontrustends te zien. Ik ben blij dat ik dat nu hier zo zie, want in de bossen heb je het niet zo snel door. Maar ik zie in de verte op enige km's afstand heel veel rook. Ik kan maar een ding bedenken. Een bosbrand. De rook is wit en derhalve heb ik het vermoeden dat er al flink geblust wordt. Ik wacht e.e.a. niet af en zet er toch flink de pas in. Ik wil niet verrast worden door een bosbrand. Het pad loopt al snel naar beneden. Ik maak nog snel een paar hele mooie foto's. Ook van de bosbrand in de verte. Die heb ik in iedergeval al vastgelegd. Ik had in de beschrijving/voorbereiding al gelezen dat er vaak in dit soort gebieden bosbranden kunnen zijn.
Ik heb geen radio en verder ook niets om informatie te verkrijgen. Dus je bent daarom al snel verrast.

Als een bosbrand zich heel snel uitbreidt dan ben je kansloos. Ik besloot toch om vlot en snel door te wandelen. Ik wilde zo min mogelijk risico lopen. Ik keek af en toe in de richting van de bosbrand. Uiteindelijk zit de bosbrand achter mij. Het lijkt zich niet uit te breiden. Ik ben enigszins gerustgesteld, maar ik blijf toch de vaart erin houden.

Na weer 2 uren wandelen lijkt er een stad in zicht te komen. Het is omstreeks 13.00 uur volgens mijn dagboek. A Guidina lijkt heel dichtbij, maar uiteindelijk moet ik nog 5 km over/langs een asfaltweg lopen. Het leek wel alsof ik op een vluchtstrook liep van een autosnelweg. De auto's razen langs mij heen. Het gaat nu snel omlaag richting de stad. Het omlaag wandelen moet je niet onderschatten. Ook dit doet behoorlijk pijn in alle spieren en knieen. Met name ook omdat je op een asfaltweg loopt. Bij de stad aangekomen ben ik blij dat ik eindelijk iets veiliger over een soort ventweg kan lopen. De route loopt slingerend richting de stad. Ik kom langs een bus en trein station. Plotseling zie ik rechts bij een zijweg een mooi bordje Auberge Municipal. Dat is mijn herberg. Wellicht is ook de spaanse pelgrim die met de supermarkt eigenaar meegegaan is met zijn auto, nu ook hier in de herberg. De herberg lijkt heel mooi en gezellig.
Er is zelfs een fietsenhok. Ook de schoenen kun je daar op een schoenenrek plaatsen binnen dat hok.
Je moet er niet aan denken dat iemand je schoenen steelt?? Daar wordt je helemaal niet vrolijk van.
De douche wacht. Ik knap mij snel op. Ik ontmoet wederom de spaanse pelgrim weer. Pelgrim is blij dat ik heelhuids ben aangekomen. Er blijkt inderdaad een hele grote bosbrand in de omgeving te zijn. De stad bewoners zijn ongerust, want de rookwolken groeien. De bosbrand lijkt zich uit te breiden. Ik hoor nu ook diverse keren blusvliegtuigen die met de regelmaat van de klok overvliegen. Ronkend als oude B52 bommenwerpers komen zij over de stad. Zij laden water in bij een meer in de omgeving. Je hoopt maar dat alles goed komt. Gezien het aantal vliegtuigen verwacht ik wel dat de brand vanavond onder controle zal zijn. Even afwachten....dus.

De douche van de herberg blijkt wel heel lekker te zijn. 10 minuten douchen blijft het dan ook niet.
Lekker lang douchen.

Na de douche heerlijk weer mijn schone kleren aan. Ik besluit nu echt mijn route eens goed verder te bekijken. Ik heb de volgende opties:
Het is nog 194 km naar Santiago. Ik ga het niet redden. Ik heb nog 3 dagen over. 29 september moet ik op tijd terugvliegen. Ik heb Santiago de Compostella maar enkel uren kunnen zien, doordat ik met spoed terug moest vliegen in 2008. Dit kwam doordat mijn buurjongen verongelukt was met zijn auto in Amsterdam. Ik moest toen mijn ticket omzetten en kon meteen terug naar NL.

Nu heb ik een aantal opties om te overdenken. Na enig wikken en wegen besluit ik plotseling dat ik ga stoppen. Er is een bus - en treinstation. Als ik verder loop kan ik niet meer op tijd per bus of trein naar Santiago terugkomen.
Eigenlijk heb ik verder geen keus meer. Mijn camino Ruta La Plata houdt op bij de plaats A Guidina.
Dat had ik gisteren nog niet bedacht. Ik word er toch een beetje stil van op dat moment. Je bedenkt dan dat ik nog drie dagen kan invullen zoals ik wil. De spaanse pelgrim met de pijnlijke voeten besluit ook te stoppen, want die voeten zagen er niet uit. Vol blaren en ingetapt met mijn sporttape. De pelgrim kan amper nog een lange etappe wandelen. We besluiten om morgen naar Ourenese te gaan per trein indien mogelijk. Ik wandel met die pelgrim naar het treinstation en we zien dat er twee vertrektijden zijn. Trein naar Ourenese vertrekt om 07.15 uur in de ochtend. Een mooie tijd om te vertrekken. Kunnen we nog mooi de stad Ourenese bekijken. We moeten daar ook nog onderdak zien te vinden.
We kunnen daar nog geen treinticket kopen. Loket is dicht. Wellicht morgen in de trein bij de conducteur. Dat maak je heel vaak mee. Betalen in bus of trein.
Ook in Spanje wordt bezuinigd en zijn de loketten nagenoeg altijd gesloten.

Je bent wel even van slag als je zo'n beslissing neemt. Ik heb ongeveer 800 km in 27 wandeldagen gelopen. Een rustdag in Salamanca.
Een heel mooie wandeltocht waarvan ik iedere minuut genoten heb. Dat is nu een CAMINO.

Daarna ben ik de stad ingegaan om inkopen te doen. Ik besluit met die pelgrim te gaan eten. Lekker zelf een maaltijd maken is ook wel weer eens leuk. We kopen zalm, tomaat, paprika en een noodmaaltid uit mijn rugzak. Ook die kan nu op gemaakt worden. Die heb ik niet meer nodig.

Ik lees dat ik heel lekker gegeten heb die avond omstreeks 20.00 uur. Dat is het voordeel van zelf koken. Je kookt wanneer je dat zelf wilt. Niet te laat natuurlijk. Na de maaltijd even door het stadje gelopen. Het stadje is niet groot. Een lange weg met aan beide kanten woningen, restaurants, hotels, hostels, winkeltjes etc. Omstreeks 21.00 uur ben ik terug bij de herberg. We moeten op tijd terug zijn, want de herberg sluit omstreeks dit tijdstip. Ik ben net op tijd terug. Ik maak mijn rugzak klaar voor morgen. Ik kijk nog even naar buiten en zie geen gloed meer van de bosbrand. Kennelijk is de brand uiteindelijk toch geblust.
Later hoor ik die avond van andere pelgrims dat er in het stad een gerucht rondgaat dat er hier in de buurt een pyromaan bezig is. Ik heb ook inderdaad onderweg naar dit stadje in de bossen kale bosbrandplekken gezien. Zwarte geblakerde stukken bosgrond. Niet groot, maar wel diverse kleine stukken. Dit is vreemd. Dit lijkt inderdaad wel de werkwijze van een pyromaan. Ik hoop dat ze hem snel pakken. Ik zeg hem, omdat uit onderzoeken gebleken is dat het merendeel van de pyromanen mannen zijn.

Voor het slapen gaan nog snel even mijn vertouwde bakkie koffie. Zelf gezet.

Er blijken een behoorlijk aantal pelgrims en fietsers te zijn. Een grote slaapzaal. Die nacht heb ik matig geslapen. Veel snurkers en soms mensen die niet stil doen bij het naar de WC gaan. Slaan met deuren??? Niet irriteren maar je probeert vlot te slapen. Ik hoef morgen NIET te wandelen. Vreemd eigenlijk. Mijn voetjes/beentjes zullen het wel vreemd vinden dat ze morgen geen arbeid hoeven te verrichten. Ze zullen wel afkick verschijnselen krijgen. Kramp soms. Teentjes die prostesteren etc.
Maar we zullen wel zien....morgen.


Het was weer een avontuurlijke caminodag. Ik heb er weer heel erg van genoten. Af en toe spannend door de bosbrand, maar geen problemen of blessures. Ik heb mijn camino toch volbracht op een hele positieve wijze. Daar was ik op die dag heel blij mee. Iets minder blij natuurlijk dat het alweer voorbij was. U hebt het gelezen. De wandeldagen vliegen gewoon voorbij.

Morgen met de trein naar Ourenese. Een hele mooie stad met hete natuurlijke bronnen. Meer lezen over mijn verblijf in de stad Ourenese...
Blijf dan mijn beschrijvingen lezen tot de laatste dag, de 29e september 2011. De dag dat ik weer naar huis zal vliegen.....

Groet van deze gekke pelgrim,

Bert Gorter