16e wandeldag Ruta La Plata dagboekbeschrijving

Hallo beste lezer(s),

Het lijkt wel een marathon, maar ik probeer het vol het houden om iedere dag weer U deelgenoot te maken van de bechrijving van een dag in de camino Ruta La Plata.

Ik kreeg vandaag een boekwerk van een andere pelgrim die de Ruta La Plata ook heeft gewandeld. Ook leuk zo'n gebonden dagboek. Ik denk er nog even over het wel of niet doen.
Ik aarzel, omdat het eigenlijk het leukst is om je gedachten op papier te zetten aan de hand van je dagboekje. Tussen de regels door je herinnering opschrijven. Om er dan een boek van te maken, gaat mij weer iets te ver. Je weet maar nooit. Ik blijf er nog even over nadenken.

We gaan verder met deze 16e wandeldag. Het is woensdg 14 september 2011. Weer een fantastische mooie wandeldag qua weerbeeld. Plan was te wandelen vanaf Banos de Montemayor naar Fuenterroble de Salvatierra. Een afstand van ongeveer 32 km. In het dagboek stond dat we vertrokken omstreeks 07.30 uur en dat we aankwamen omstreeks 16.00 uur. Een lange wandeldag. Ik kan mij herinneren dat het een hele mooie wandeldag was qua landschap. Hele mooie vergezichten over het landschap. Het landschap begon zich ook te veranderen. Het droge werd langzamerhand iets natter. Ook de bergen in de omgeving worden zichtbaar. Veel valleien. Heel veel mooie foto's gemaakt. Je staat dan soms gewoon samen even stil om ervan te genieten. Zonder verder na te denken en zonder te overleggen, maak je gewoon de mooiste foto's. Wat is Spanje dan op z'n mooiste. Dat maak je niet mee als je in een auto rijdt. Dan rijdt je eigenlijk overal langs zonder dat je echt KIJKT.

Verder kan ik wel beschrijven dat het in de ochtenduren best wel fris was, maar gaande weg na die eerste drie uren wandelen begint het langzamerhand weer heet te worden. \
Aan het eind van de middag werd het zelfs een beetje bewolkt en verdween de zon af en toe achter deze wolken.

Ik kan mij verder herinneren dat de laatste 10 km best wel zwaar waren. Hele lange paden golvend door het landschap. Je ziet in de verte een heuvel waar je naar toe loopt. Soms eerst naar beneden, dan weer omhoog. Je wandelt over de top en je denkt dat je er al bent. Maar die dag heb ik dat wel drie keer gehad. Hele lange stukken van vele kilometers wandelen. Verder liepen we ook over bospaden. Soms ook met heel veel vliegen. Ik hoorde verder van Andres dat er ook skorpioenen regelmatig op de paden kunnen lopen. Dus opletten. Korte tijd later werd ik plotseling gebeten in mijn enkel net boven mijn sok. Een ontzettende pijn en je kijkt natuurlijk verschrikt naar beneden. Gelukkig geen skorpioenenbeet, maar mogelijk een beet van een paardenvlieg of iets dergelijks. Een ontzettende felle pijnscheut is aanwezig bij mijn enkel. Snel even gestopt en de plek met kampferspiritus schoongemaakt.

Hierna na overleg werd het plekje uitgezogen door Andres. Toch wel een heel aardige, inmiddels wel vriend van mij. De plek op mijn enkel wordt snel dik. Je hoopt dan maar dat het verder goed gaat. We gaan weer verder. De enkele blijft de komende uren behoorlijk pijnlijk, maar je wandelt lekker verder. Je vergeet gewoon even wat er gebeurd is.
Gelukkig blijkt dat ik later niets van deze beet heb overgehouden muv een plekje waar ik regelmatig jeuk had. Ook thuis gekomen geen last meer van gehad.

De voetjes was wel anders. Ik moet ook deze dag weer even bijten. Met name de stukken over asfalt blijft zwaar. Aan het eind van de dag komen we aan bij eeh hele mooie herberg. ER zijn al vijf pelgrims. De hospita Marta blijkt heel aardig te zijn en alles voor ons te doen wat maar mogelijk is. We bespreken even wat we gaan eten. Menue del Dia?

Echter die late middag blijkt dat de Italiaanse pelgrim (daarover later in de dagboeken meer) voornemens was om voor alle pelgrims te gaan koken. Pasta natuurlijk. Na overleg met elkaar besluiten wij flessen Rioja wijn te kopen voor bij de maaltijd.
Marta blijkt saladeschotel te gaan maken voor ons. Uiteindelijk gaan we met tien pelgrims lekker aan twee tafels met elkaar te gaan eten. Heel gezellig omstreeks 19.30 uur. Ik ging af en toe naar de keuken om de Italiaan te helpen. Hij is ongeveer 70 jaar oud en heel mager. Hele magere beentjes. Later blijkt dat hij overal heel erg mager was. Maar sterk is hij wel. Ook dat zult U later lezen, want ik kwam hem later nog een paar keer op mijn tocht tegen. Verder een aantal hele mooie foto's gemaakt van onze maaltijd in deze hele gezellige mooie herberg.

Andres wil na de maaltijd de voetbalwedstrijd Madrid - Dynamo zien. Ook dat kan, want in de kroegen staan een of zelfs meerdere TV's om alle wedstrijden te zien. Dan kunnen die spanjaarden na verschillende wedstrijden kijken en vervolgens ook zien hoe dit voor de stand in de competitie wordt. Het is dan een lawaai van jewelste waarbij je eigenlijk niet meer met elkaar kunt praten. Voetbal leeft in Spanje.
Ik heb de eerste helft van die wedstrijd gezien en daarna begonnen mijn luiken dicht te vallen. Ik verliet derhalve het cafe en liep rustig terug naar de herberg. Madrid heeft de wedstrijd gewonnen. Dat hoorde ik de volgende morgen. Andres was er helemaal vol van. Maar de straf kwam wel de volgende dag. Hij ging namelijk heel laat zijn bedje in. Ik lag omstreeks 22.00 uur in mijn slaapzak en droomde heel snel weg......... Bleek dat ik best wel moe was van deze toch wel inspannende wandeldag.

Ook deze dag was top. Heerlijk van genoten. Een mooie herberg en leuke mensen ontmoet. Op zo'n dag hoop je natuurlijk iedere dag bij zo'n camino.

En voor degene die de statistieken bijhouden. We zijn inmiddels weer in hoogte geklommen tot ongeveer 955 m.
Ruim 400 m langzaam omhoog. Je merkt het niet. Soms wel als je echt een heuvel omhoog moet beklimmen via zo'n klein smal pad. Dan wordt het echt zwaar met zo'n rugzak. Dan is het afzien. Deze dag heb ik er niet veel moeite mee gehad.

De dag van morgen is al weer de 19e etappe van het routeboek en de 17e wandeldag.

We gaan verder in de richting van Santiago de Compostella.

Tot morgen?? Om al mijn belevenissen weer te lezen.....

Bert Gorter