Handreikingen voor een ziel die te voet gaat

Ik ontvang sinds kort de jacobsstaf als officieel pelgrim. Dit is een blad waarin artikelen over de pelgrimstocht geplaatst worden.

Ik wilde U een inleiding geschreven door Marijn van Zon niet onthouden.
Zij geeft in dit stuk een aantal handreikingen. De handreikingen zal ik de komende tijd (als ik zin heb) ook weergeven. Nu de inleiding van haar:

Als je op weg gaat als pelgrim, geef jj je over aan de weg en aan wat en wie die jou brengen zal. Je gaat over uitgesleten wegen waar al vele voetstappen van pelgrims liggen, maar toch - zelfs al ga je met meerdere mensen - ga je jouw eigen, unieke weg. Jouw weg met jouw bagage.
Met in je rugzak je hele leven tot nu toe: de bergen en de dalen, iedereen die je dierbaar is, jouw kwetsuren en je relatie met mensen en God.
Toch ga je alleen op weg.
Stap na stap. Dag na dag. Gericht op een 'heilig doel', maar toch vooral onderweg. Onderweg als pelgrim en vreemdeling met als grootste uitdaging om zo veel mogelijk in het hier en nu aanwezig te zijn. Verbonden met wat op dit moment is en niet te zeer bezig met wat was of straks komt. Niet te zeer met thuis bezig. Met beide benen op de heilige grond waar je over loopt. In de cadans van het lopen. Je voeten zachtjes neerzettend op moeders aarde. Met oog, oor en hart voor wat en wie nu is.
Je bent hier en nu pelgrim! Deze kans is jou gegeven. Maak er wat van. En wees gerust: de wereld draait gewoon door, terwijl jij pelgrimeert.
Loop op je innerlijk kompas en wees trouw aan broeder ezel (de uitdrukking van Franciscus van Assisi voor zijn lichaam). Koester je lichaam als het belangrijkste werktuig tijdens deze tocht. Neem op tijd rust. De signalen van broeder ezel negeren leidt onherroepelijk tot fysieke narigheid. En dat is vaak niet nodig.

Inmiddels heb ik de handreikingen (sleutels) gelezen. Het zijn eigenlijk adviezen/tips om de pelgrimstocht optimaal te beleven. Eigenlijk maken we dagelijks een tocht. Een tocht die wij zelf bepalen. Keuze(s) die we al of niet bewust maken. We staan daar gelukkig niet altijd bij stil, want dan zou je knetter gek worden. Maar toch het is wel eens goed om daar eens bij stil te staan. Tijdens mijn tocht zal ik hier genoeg tijd voor hebben.

Tot het volgende bericht.

Bert Gorter